ผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่ารักษาผู้อื่น คืออย่างไร?

ผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่ารักษาผู้อื่น



[๗๖๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บุคคลผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่ารักษาผู้อื่น อย่างไร?

ที่ชื่อว่า รักษาผู้อื่น ด้วยการส้องเสพ ด้วยการเจริญ ด้วยการกระทำให้มาก

บุคคลผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่า รักษาผู้อื่น อย่างนี้แล.



[๗๖๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บุคคลผู้รักษาผู้อื่น ย่อมชื่อว่ารักษาตนอย่างไร

ที่ชื่อว่า รักษาตน ด้วยความอดทน ด้วยความไม่เบียดเบียน ด้วยความมีจิต

ประกอบด้วยเมตตา ด้วยความ เอ็นดู บุคคลผู้รักษาผู้อื่น ย่อมชื่อว่ารักษาตน

อย่างนี้แล.



[๗๖๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอพึงเสพสติปัฏฐานด้วยคิดว่า เราจักรักษาตน

พึงเสพ สติปัฏฐานด้วยคิดว่า เราจักรักษาผู้อื่น

บุคคลผู้รักษาตน ย่อมชื่อว่ารักษาผู้อื่น

บุคคลผู้รักษาผู้อื่น ย่อมชื่อว่ารักษาตน.



จบ สูตรที่ ๙

พระไตรปิฎก ภาษาไทย (ฉบับหลวง) เล่มที่ ๑๙

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค

หน้าที่ ๑๘๖/๔๖๙ ข้อที่ ๗๖๐-๗๖๔

https://www.youtube.com/watch?v=ru7uVmoZhzo