สนทนาธรรมบ่ายวันศุกร์ที่ 17 กรกฏาคม 2558

‪#‎ผีอำ‬ ทำไง

‪#‎เวลานั่งสมาธิแล้วคิดถึงแต่สิ่งไม่ดีที่เคยทำมา‬ จะแก้ไขอย่างไร?

https://www.youtube.com/watch?v=yaEvWXkBg_s&feature=share

#ถูกทวงหนี้

เรากล่าว การประพฤติทุจริต ของเขานี้ว่าเป็น

การกู้หนี้.

เพื่อจะปกปิดกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริตของเขา

เขาตั้งความปรารถนาลามก ปรารถนาไม่ให้ใครรู้จักเขา

ดำริไม่ให้ใครรู้จักเขา พูดจาเพื่อไม่ให้ใครรู้จักเขา ขวนขวาย

ทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครรู้จักเขา,

เรากล่าวการปกปิดความทุจริตอย่างนี้ของเขานี้

ว่าเป็น ดอกเบี้ยที่เขาต้องใช้.

เพื่อนพรหมจารีผู้มีศีลเป็นที่รัก พากันกล่าว

ปรารภ เขาอย่างนี้ว่า “ท่านผู้มีอายุนี้ทำอะไร ๆ (ทุจริต)

อย่างนี้ มีปกติประพฤติกระทำอะไร ๆ (ทุจริต) อย่างนี้”,

เรากล่าว การถูกกล่าวอย่างนี้ ว่าเป็นการถูกทวงหนี้.

เขาจะไปอยู่ป่าก็ตาม อยู่โคนไม้ก็ตาม อยู่เรือนว่าง

ก็ตาม อกุศลวิตก อันลามกประกอบอยู่ด้วยความร้อนใจ

ย่อม เกิดขึ้นกลุ้มรุมจิตใจเขา,

เรากล่าวอาการอย่างนี้ ว่าเป็น การถูกติดตาม

เพื่อทวงหนี้.

ภิกษุ ท. ! คนจนชนิดนี้

ครั้นประพฤติกาย –วจี – มโนทุจริตแล้ว

ภายหลังแต่การตาย เพราะการแตก

ทำลายแห่งกาย ย่อม ถูกจองจำอยู่ในนรก บ้าง

ในกำเนิดเดรัจฉาน บ้าง.

ภิกษุ ท. ! เราไม่มองเห็นการจองจำอื่นแม้

อย่างเดียวที่ทารุณอย่างนี้เจ็บปวดอย่างนี้ เป็นอันตราย

อย่างนี้ ต่อการบรรลุโยคักเขมธรรมอันไม่มีธรรมอื่น

ยิ่งกว่าเหมือนการถูกจองจำในนรก หรือในกำเนิด

เดรัจฉานอย่างนี้.(คาถาผนวกท้ายพระสูตร)

ความยากจนและการกู้หนี้ ท่านกล่าวว่าเป็น

ความทุกข์ในโลก.

คนจนกู้หนี้มาเลี้ยงชีวิต ย่อมเดือดร้อน เพราะ

เจ้าหนี้ติดตามบ้าง เพราะถูกจับกุมบ้าง.

การถูกจับกุมนั้น เป็นความทุกข์ของคนบูชา

การได้กาม.

ถึงแม้ในอริยวินัยนี้ก็เหมือนกัน :

ผู้ใดไม่มีศรัทธา ไม่มีหิริ ไม่มีโอตตัปปะ

สั่งสมแต่บาปกรรม กระทำกายทุจริต - วจีทุจริต

- มโนทุจริต

ปกปิดอยู่ด้วยการกระทำทางกาย ทางวาจา ทาง

จิต เพื่อไม่ให้ผู้ใดรู้จักเขา,

ผู้นั้น พอกพูนบาปกรรมอยู่เนืองนิตย์ ในที่นั้น ๆ.

คนชั่วทำบาปกรรม รู้สึกแต่กรรมชั่วของตน

เสมือนคนยากจน กู้หนี้มาบริโภคอยู่ ย่อมเดือดร้อน.

ความตริตรึกที่เกิดจากวิปฏิสาร อันเป็นเครื่อง

ทรมานใจ ย่อมติดตามเขา ทั้งในบ้านและในป่า.

คนชั่วทำบาปกรรม รู้สึกแต่กรรมชั่วของตน

ไปสู่กำเนิดเดรัจฉานบางอย่างหรือว่าถูกจองจำอยู่ในนรก.

การถูกจองจำนั้นเป็นทุกข์ ชนิดที่ธีรชนไม่เคยประสบเลย.

ฉกฺก. อํ. ๒๒/๓๙๒/๓๑๖.