หาความสมดุลแห่งธรรม

#‎หาความสมดุลแห่งธรรม‬

ต้องขึงสายพิณพอเหมาะ

โสณะ ! เธอมีความคิดในเรื่องนี้ เป็นอย่างไร : 

เมื่อก่อนแต่ครั้งเธอยังเป็นคฤหัสถ์ 

เธอเชี่ยวชาญในเรื่องเสียงแห่งพิณ มิใช่หรือ ?
“เป็นเช่นนี้ พระเจ้าข้า !”.

โสณะ ! เธอจะสำคัญข้อนั้นเป็นไฉน 

เมื่อใด สายพิณของเธอขึงตึงเกินไป เมื่อนั้น 

พิณของเธอจะมีเสียงไพเราะน่าฟังหรือ จะใช้การได้หรือ ?
“ไม่เป็นเช่นนั้น พระเจ้าข้า !”.

โสณะ ! เธอจะสำคัญข้อนั้นเป็นไฉน 

เมื่อใดสายพิณของเธอขึงหย่อนเกินไป 

เมื่อนั้น พิณของเธอจะมีเสียงไพเราะน่าฟังหรือ จะใช้การได้หรือ ?
“ไม่เป็นเช่นนั้น พระเจ้าข้า !”.

โสณะ ! แต่ว่า เมื่อใด สายพิณของเธอ 

ไม่ตึงนัก หรือไม่หย่อนนัก ขึงได้ระเบียบเสมอๆ กันแต่พอดี 

เมื่อนั้น พิณของเธอย่อมมีเสียงไพเราะน่าฟังหรือใช้การได้ดี มิใช่หรือ ?
“เป็นเช่นนั้น พระเจ้าข้า !”.

โสณะ ! ข้อนี้ก็เป็นเช่นนั้นแล 

กล่าวคือ ความเพียรที่บุคคลปรารภจัดเกินไป ย่อมเป็นไปเพื่อความฟุ้งซ่าน, 

ย่อหย่อนเกินไป ย่อมเป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน.
โสณะ ! เหตุผลนั้นแล เธอจงตั้งความเพียรแต่พอดี, 

จงเข้าใจความที่อินทรีย์ทั้งหลาย ต้องเป็นธรรมชาติที่เสมอๆ กัน, 

จงกำหนดหมายในความพอดีนั้นไว้เถิด.
“พระเจ้าข้า ! ข้าพระองค์จักปฏิบัติอย่างนั้น”.
พุทธวจน ปฐมธรรม หน้า ๑๕๘.
(ภาษาไทย) ฉกฺก. อํ ๒๒/๓๓๙/๓๒๖.

--

อ่านพุทธวจนเพิ่มเติมจากโปรแกรม E-Tipitaka 

link ; http://etipitaka.com/read/thai/22/339/